Mastboscross

Ik zou er aan de start staan, afgelopen zondag, naast Kamiel Maase. De eerste ronde zou ik achter de lange rug van Nederlands beste wegatleet de kunst afkijken, de tweede ronde ietsje temporiseren en daarna verdedigen, finishen en naam vestigen in de wedstrijdatletiek. Het liep anders. Ik stond er wel, maar in plaats van een hempje en een kort broekje, droeg ik een regenjas en spijkerbroek en stond ik aan de andere kant van het lint waarmee het parcours was afgezet. Deze BN-De Stem Mastboscross, daar was m'n achillespees nog niet tegenopgewassen. Uit nieuwsgierigheid samen met vriend Mark deze wedstrijd bezocht; even kijken hoe het eraantoe gaat. Eerst een uurtje door het bos (mooi bos!) gelopen samen, droge kleren aan bij de auto en daarna kijken hoe het had gemoeten. Het zou de eerste wedstrijd van Kamiel Maase worden na zijn nationaal record in de marathon van Amsterdam. De speaker was al van ver te horen, kleurrijke linten en opgeblazen bogen tussen de bomen. Toch was Breda niet uitgelopen om de nationale toppers in actie te zien. Het publiek bestond uit een handjevol meegereisde ouders, broers en zussen en trainers. Meer was het niet. Dat verbaasde me. Een stuk of veertig atleten beulde zich 10 km lang af tussen de bomen. Elke ronde meer zwarte spikkels op de billen en kuiten van het slijk. Geconcentreerde gezichten. Ik kreeg er een dubbel gevoel van. Graag had ik ertussen gelopen. Waar was ik geeindigd als ik wel meegedaan had? Toch kwam het modderballet in een leeg bos me ook wat zielig voor. De gedecideerdheid waarmee de atleten zich afbeulen in de drek voor een handvol bekenden, alsof je naar spelende kinderen kijkt. Bij veldrijden krijg ik hetzelfde gevoel. Als Richard Groenendaal met een gezicht verborgen achter een dikke plak modderkoek uiterst serieus en teleurgesteld klaagt over het tegenvallend dagresultaat, vraag ik me af waarom niemand hem vertelt dat hij de hoofdrol speelt in een slapstick. En toch is het ook mooi, oer. Een strijd van man tegen man, met minimale middelen, van A naar B, of er nu een weg is of niet. En met even soepele, lange en hoogfrequente passen als die van de kopgroep in het Mastbos, zou ik geen publiek of weg nodig hebben om gelukkig te zijn.