topsalaris

Deze dagen vliegen de verontwaardigingen over de topsalarissen weer om je oren. Een onderzoek van Intermediair heeft aangetoond dat ondanks de beschuldiging van ‘exorbitante zelfverrijking’ vorig jaar de salarissen van de top van ondernemingen in de (semi-)publieke sector ook dit jaar weer fors zijn gestegen. Wat moet je daar nou van vinden? Het CDA, D’66, PvdA, GroenLinks, SP en Christenunie vinden het ongehoord, terwijl de VVD de ondernemingen de ruimte wil laten de markt de beloningen te laten bepalen. Kan dit wel? Komt er een evenwicht uit dat eerlijk is, met verkoopbare verschillen tussen de salarissen van de mensen aan de top en zij die lager in de piramide zitten? Op de topsalarissen werken immers andere krachten dan op de lagere salarissen. De eersten hebben te maken met een ander spanningsveld tussen drukken van de kosten en binnenhalen van kwaliteit. Maar bovendien dienen zij het fiat te krijgen van de aandeelhouders, die, vaak zelf in hogere regionen verkerend, daarmee indirect de norm bepalen voor wat zij zelf kunnen vragen. Wint dan niet onvermijdelijk het laatste. De lagerbetaalden zitten in een afhankelijkheidspositie. Misschien zijn zij minder onderhandelingsbegaafd, maar hebben ze niet ook veel minder te kiezen? Als je de salarissen aan de markt overlaat lijken de verschillen dus al snel groter te groeien dan het werk dat ermee betaald wordt rechtvaardigt. Maar is niet hetzelfde aan de hand bij luxe goederen? De verhouding tussen de prijs van een ferrari en een suzuki alto is ook niet in proportie met de nutsverhouding. Maar omgekeerd zou een ferrari ook niet zo mooi zijn als hij niet zo duur was. Een ferrari koop je om andere redenen dan een suzuki alto. Is dat erg? Nee, zolang die ferrari niet betaald hoeft te worden door de suzuki-rijders en zij niet opdraaien voor de stank uit de dubbele, chromen uitlaat. De discussie betreft nu uitsluitend over de (semi-)publieke sector. Maar zou eenzelfde discussie in de private sector geen bestaansrecht hebben, in het kader van de agenda's van het maatschappelijk verantwoord ondernemen (mvo)?

a creative solution

In this month’s edition of the Dutch magazine Utilities I read that minister Dekker allocates two million Euro for projects that help the poor families to save energy (see also: http://www.vrom.nl/pagina.html?id=23291). This subsidy appears to have been existing since 2002, but this new allocation means an extension. What a good idea this is to alleviate these families of the increased energy prices. Instead of just transferring money to their bank account as was discussed in parliament a few months ago, which is then likely to be spent on other things, this solution hits two in one blow, as it contributes to climate change targets as well. Climate change issues and energy saving are issues still too vague and probably too indirect too for many to be an incentive to choose to invest in energy saving measures. I think it’s these kinds of creative solutions that can make a difference.

ADSE verhuisd naar nieuw pand

ADSE, het bedrijf waar ik werk, is verhuisd. Dat is in dit Hemelvaartsweekend gebeurd. ’t Is een keu-rig pandje waar ik vanmorgen ben binnengestapt; de laatste hand wordt er nog aan gelegd. Ikzelf heb er verdomd weinig mee te maken gehad, met de verhuizing, maar een kleine groep medewerkers heeft zich het schompes gewerkt om alles op tijd over te krijgen. Of je nu je woning of een bedrijf verhuist, er komt altijd een hoop materiaal boven waarvan je het bestaan niet kon bevroeden. Voeg dat samen met het feit dat de vloerbedekking nog half gelegd moest worden terwijl de inhoud van de kasten in hun kartonnen dozen toch echt niet buiten in de stromende regen konden blijven staan en je kan je voorstellen hoe gezellig het geweest moet zijn.

De medewerkers druppelen nu langzaam binnen, een beetje onwennig nog, maar het meubilair is vertrouwd. Waar staast mijn ladenblok? Het koffieapparaat is snel gevonden. Met een vers bakkie in de hand schuifelen groepjes tussen de klusjesmannen door om het pand te bekijken. Het uitzicht is erop vooruitgegaan. Vanaf de eerste etage hebben we vrij zicht op een zonnige dijk waarop de lammetjes huppelen en waarboven de vliegtuigen hun daalvlucht naar Schiphol maken; dat belooft dus een sprong in creativiteit.

Zelf mag ik er nog twee weken naar kijken – al zit ik er nu met mijn rug naar toe - want daarna wissel ik van werkgever.

Man in the train

In the fast service on the way back home form my parents’ place I found myself in a quiet compartment. The four-seat cubicle I had for myself. Without bad feelings I could place my bag on the seat next to me and stretched my legs under the opposite seat. On the other side of the aisle another cubicle occupied by a young woman. Black hair, short black coat and a faded jeans in black boots. I opened my book on the page where I stopped reading before entering the train.A few minutes later, a man in his late thirties entered the compartment and slowly walked to the cubicle where the young woman was sitting. He placed his plastic bag on the table by the window and sat down on the seat facing the girl. From that moment I stared in my book without reading a word as my suspicion was raised. People still walking through a train several minutes after the last stop are suspect, especially with plenty of seats available. I can’t think of one good reason to do so. Then, taking a seat directly opposite a young woman on her own when a seat on a more secure distance from her comfort zone only adds questions. For a while nothing happened. The man played with his telephone, but suddenly he showed the display to the girl.“Do you like this picture?” he said.She looked at it and seemed a little shocked as she said “It’s fine”, requesting not to be bothered anymore by intonation. “I took it myself,” said the man. He walked to another cubicle where another girl was talking to a girlfriend on the phone. He placed his phone in front of her and walked back to his seat. The girl neglected the man. After a few moments the man took back his phone. “Do you want to see a real one?” he said to the young woman with the black hair. No reaction. What’s on the picture? What could he be so proud of that is interesting for girls? I could only think of things disturbing my appetite.I wanted to get away from this man bothering people, not feeling like being bothered for no reason. But wouldn’t that be the easy way? Should I ask the man to stop bothering the young woman? Maybe he doesn’t realize his behavior isn’t appreciated. Does he have a problem of some kind? And I can’t leave the girl alone with this man, can I? Slowly the man started to take off his shoes. First the left one, then his right. When done, he proceeded with his old grey jogging pants. Oh my god, what is he doing? This was the borderline; the girl got up and took a seat on the other end of the compartment, dismissing me of my function as her security officer. Relief. Thank god, a dark green tights showed up underneath his jogging pants. I took my stuff and walked away, becoming one of those strange types who walk through empty trains with no apparent reason.

gitaarles

“Niet te snel, Mark. Het ritme en de klank zijn veel belangrijker, die maken muziek, niet de snelheid,” kreeg ik te horen van mijn gitaarleraar toen ik gisteravond m’n huiswerk voorspeelde. Klank en ritme, kwaliteit en balans, niet de snelheid, het is op veel meer terreinen een goede tip. Geen overhaaste stappen die kwalitatief zo beroerd zijn dat je direct door het ijs zakt of tegen een muur loopt, maar een stevige pas na eerst grondig verkend te hebben of de bodem het gewicht wel kan dragen en hoe de kansen liggen voor een volgende stap. Verdonk heeft er vast spijt van deze raad niet opgevolgd te hebben toen ze zich anderhalve week geleden in de leeuwenkuil liet vallen door haar overhaaste conclusie inzake de naturalisatie van Hirsi Ali. Maar ook de felste protestanten mogen best een beetje nadenken voor ze van het spreekgestoelte briesen. Als men over elkaar buitelt als een voortrazend orkest waarvan de muzikanten slecht geoefend zijn en noodgedwongen in hun lessenaar kijken in plaast van naar de dirigent, loopt het publiek weg. De tip van mijn gitaarleraar doet me ook denken aan het vijf-glazenmodel van mijn nieuwe werkgever IMSA (vanaf 26 juni begin ik mijn werkzaamheden op deze nieuwe plek), dat zij hanteert in veel vraagstukken. Een bruikbare benadering op vele fronten. De glazen staan achtereenvolgens voor visie, kennis, netwerk, maatregel en communicatie. Het streven is eerst een glas te vullen voor over te gaan naar het volgende, eerst moet een glas een zuivere klank voortbrengen als je erop tikt, opdat het geheel tenslotte een zuiver, harmonisch accoord vormt waar het publiek tenslotte voor gekomen is. En dat mag best een verrassende compositie zijn.

10km personal best

Thursday and Friday I joined my colleague Derk to give a course in functionally specifying at Thetford in Etten-Leur (www.thetford-europe.com). Thetford produces, among others, toilets and refrigerators for caravans. In the lunch break I was shortly guided through the assembly hall. Here, the end products are assembled from parts supplied by external parties. The majority of the workers performing the motorially challenging assembly work are women. A unique sight is the kart with several shelves at the entrance of each assembly work cell, which provides the ladies with a facility to store their hand bags in a safe way. I was stupefied by the incredible production rate; hundreds of thousands of toilets are produced each year!

This afternoon I participated in the Royal Ten road race (www.royalten.nl). It's a 10k race through my training area the 'Haagse Bos' and therefore a must to run this race. Fortunately the organization had prayed the right prayers as the weather gods cleared the sky of the grey clouds and their rain showers, the race could be run in perfect conditions. I took off bravely in the front of the pack. There was no way back, this was going to be a hard race, because slowing down deliberately is never an option. The invited Arabians quickly disappeared out of sight, again confirming that, besides not being able to jump properly, 'white men can't run' either. With the wind in the back during most of the first half I realized a 5k split of ~17:15. Was I on track for a sub-35' result? If so, I would go for it. The way back was harder, due to the wind, but due to the fatigue as well. In the final km the slime in my throat narrowed the access for the necessary oxygen, but nevertheless I pushed a little harder. Turning into the finish straight I could see the clock, telling me that 35 minutes had passed already. With the wind in the back I opened all energy sources available to finish faster than 36 minutes. 35'42'' it was, a new personal best. My throat hurt and my eyes must have looked like huge empty glass balls (I didn't feel so well) when a man asked me my name which he wrote at the second position of his list telling me to show up at the award ceremony at three. I had won a prize! As second finisher in the category of 'men without license' I was invited on the stage to receive a bush of purple flowers and a little silver-like plate looking very useful to serve chocolates on in the nearby royal palace. The fact that almost everybody had left the square in front of the stage, and of those who remained only two applauded, couldn't spoil my pride. May 21, 2006 will be remembered as the day I won my first prize in running. Too bad Merijn is not here to give the flowers to. I secretly enjoy the old-fashioned romance of taking up physical challenges for my love and saying 'it was hard and I almost subsided, but I persisted, as I knew who was waiting for me. These I won for you'.

Leugentje om bestwil

Heeft u deze dagen de rel rond Ayaan Hirsi Ali gevolgd? Ik vind het ongelooflijk wat er gebeurt. Ze zou hebben gelogen over haar geschiedenis en naam. Moeten we haar dat nou kwalijk nemen? Ze kwam dan misschien niet uit een levensbedreigende situatie, maar dat alles koek en ei was kan ook niet gezegd worden. Waarom zou ze anders vluchten? En wat zou u doen als u na een wanhoopsvlucht in een land aankomt waar u met de waarheid zeker geen verblijfsvergunning zou krijgen? Ik zou het wel weten: ik zou de waarheid een beetje verdraaien. Berokkent u daar iemand schade mee? Dat is moeilijk te zeggen, maar de nadelen van een weigering wegen voor een vluchteling tot in de verste verte niet op tegen de schade van een verblijfsvergunning op basis van een leugen. In de mensensmokkelarij zijn er ongetwijfeld consultants gespecialiseerd in vreemdelingenwetgeving van bestemmingslanden, die goud geld verdienen met de verkoop van kansrijke vluchtverhalen aan vluchtelingen. Waarschijnlijk wordt er meer gelogen dan de waarheid verteld. Natuurlijk, we moeten de leugen niet tolereren, dat gaat ten koste van degenen die uit de slechtste gebieden komen, maar ik denk niet dat je verontwaardigd moet reageren als een leugen aan het licht komt. Het hoort bij het spel. Het is aan de IND om aan waarheidsvinding te doen. Voor de investering in dergelijke inspanningen is er vast een optimum waarbij de mensen met recht op een verblijfsvergunning die ook krijgen en er enkelen zonder recht erdoor glippen.

Dan lijkt het erop of mw. Verdonk, in navolging van een eerdere uitspraak van de Hoge Raad in een verwant geval, de conclusie trekt dat Ayaan Hirsi Magan geen Nederlandse is, omdat aan het Nederlanderschap aan de naam Ayaan Hirsi Ali is toegekend en die blijkt niet te bestaan. Hier snap ik helemaal niets van! Kennen we een status toe aan een naam in plaats van aan de persoon? Een valse naam verandert de ellendige geschiedenis van een asielzoeker toch niet? Dit heb ik nog nergens gelezen. En moeten we ook hier niet gewoon erkennen dat we de leugen ten tijde van de naturalisatie niet hebben kunnen ontmaskeren en ons gelukkig prijzen dat iemand Nederlander is geworden die ons te slim af kan zijn en met hart en ziel misstanden in de maatschappij te lijf gaat binnen de democratische spelregels (ongeacht of haar ideeën juist zijn en haar aanpak effectief)?

Dan wilde ik ook nog iets zeggen over de rechtlijnigheid van Verdonk, maar daarvoor verwijs ik naar de column van Pieter Hilhorst in de Volkskrant van dinsdag 16 mei (http://www.volkskrantblog.nl/bericht/51360). Er zijn nog meer aspecten interessant om te bekijken, maar die laat ik verder even rusten. Wel wil ik nog even kwijt dat ik merk dat ikzelf bij een bekende veel eerder dan bij onbekenden verontwaardigd ben als regelgeving (of wat dan ook) voor diegene nadelig uitpakt. Dat is menselijk, maar is het ook rechtvaardig? Het lijkt erop dat wat dat betreft ook de politici en opiniemakers zeer menselijk zijn in hun reactie op de uitslag van het bliksemonderzoek van Verdonk naar de naturalisatie van Hirsi Ali.

vakantiedruk

Het is weer bijna vakantietijd. Mooie bestemmingen en aantrekkelijke (in)activiteiten bevolken onze bovenkamer. Op internet zoeken we daar de beste deals bij en vieren het als een overwinning als we een retourtje Copa Cabana voor bijna niets hebben weten te bemachtigen. Dat is de zegen van de vrije markt: concurrentie brengt de prijs omlaag. Maar is dat ook de prijs die het kost? Weten we eigenlijk wel wat onze vakantie echt kost? Hier kan je het berekenen:

http://www.dekleineaarde.nl/vakantievoetafdruk/index2.php

Grote voeten? Wat nu? Misschien kan deze site je helpen je vakantievreugde weer wat te herstellen:

http://www.responsibletravel.com/

Mother's day

As I took it easy on Saturday my thoughts occasionally went out to a highly tiring challenge. Fridaynight, at George’s birthday party, Anke (a solar car team mate of mine) told me about her new undertaking. She’s constructing a recumbent tandem to cycle from Delft to Paris in record breaking time! Doing this unprepared is suicide and therefore, on this Saturday she had planned a 380 km tandem ride with her partner-in-crime, who must be either just as crazy, or desperately in love. 380 km! For training only….my God!

Sunday, mother’s day. Instead of her sons arranging something nice for her, my mother took the initiative for a day trip. She invited me to go listen to a choir (Chamber choir “Sjanton”) a colleague of hers is part of that was performing. In a church in Utrecht they sang short pieces from Anglo-Saxon composers (who I don’t know), a capella. I was impressed by the harmony a group of people can bring forth without any instruments but their own voices. Beautiful. The Leeuwenbergh church proved to provide perfect acoustics. The limited length of the pieces I appreciated too, as I was still dealing with a little lack of sleep. During the concert the singing was alternated with two saxophone intermezzi. Saxophone soloist Aubrey Snell (http://www.arteduo.scarlet.nl/Aubrey%20Snell.htm) surprised me with complex, modern pieces, which I enjoyed very much. The second piece, with soprano sax, was accompanied by a modern factory-like composition on tape. Strange, but cool.

After the concert, my mom and I traveled to Amsterdam to have diner with my brother Johan. We found a nice restaurant on the Brouwersgracht, probably one of the most beautiful parts of the city. The evening light twinkling on the Herengracht with the small boats passing by…Amsterdam at its best.

In the morning, I was invited by my neighbor to join her training group in track athletics in Leiden. I enjoyed the relaxed atmosphere at the track and the enthusiastic attitude of the famous trainer, Bram Wassenaar. I’m not used to the fast runs we did yet, but I could cope. I’m welcome to come again, they said, which I probably will. Unfortunately, later in the day a new injury knocked my door; a pain deep in my right knee emerged….<>...

The ambivalence of funerals

Funerals are weird happenings. On one hand it’s always a tragedy, sad. On the other hand however, most funerals are unique reunions of people that have shared histories but hardly ever meet. Yesterday, my good friend Pieter (29) was buried in Pijnacker. I wasn’t his only good friend; many many people, from different places and times, had come to honor Pieter one last time. As Pieter and I have a fair share of common history, many of the people were familiar to me, too. Family, cyclists, class mates, football team mates, it was nice to see them all back. They bring back many good memories. But why does that require a funeral? That’s a price I wouldn’t pay if I had the choice. Nevertheless, the fact that so many people are hurt by this loss makes me feel happy about the man Pieter was, makes me enjoy Pieter one last time, but in the same moment confirms the hurt. After the ceremonies, we share the sadness in a group of cycling friends and commemorate the experiences we enjoyed with Pieter. It makes me feel connected, even a little bit happy, as it shows the beauty of the people involved. But then, when leaving the stage to go home, sadness comes in again, as I realize that with the loss of an unconditional friend the ties with many of these people become insecure if I do not act. The latter seems small next to the first, but it’s there. It’s in my own hands.

PS: please visit www.wtos.nl/pieter to memorialize a great man.

Corporate Economic Responsibility

A question I've asked myself, too, also for income taxes:

"Is it responsible for business to see corporate taxes purely as a cost to be avoided, rather than part of their "social contract" with society?"

This question is part of (though not leading in) an interesting article by John Elkington and Mark Lee on a new chapter on corporate social responsibilty: http://grist.org/biz/fd/2006/05/09/lee/index.html

Pacific blue

Pieter, 16 november 1976 - 6 mei 2006

Dag lieve Pieter

Vandaag, zaterdag 6 mei 2006, is Pieter Dijkshoorn overleden. Hij is sinds de basisschool een goede vriend van mij. Pieter is van zijn fiets gevallen, letterlijk, als gevolg van een acute hartstilstand tijdens het beoefenen van zijn passie wielrennen. Het leven verliest een van zijn zeldzame kunstenaars. Velen verliezen een zeldzame vriend. Er zijn maar heel weinig mensen die zo oprecht en onvoorwaardelijk vriend kunnen zijn. Pijn en ongeloof kunnen gedeeld worden in het condoleance register op www.wtos.nl/pieter

Merijn goes USA

Om half acht vanmorgen begaven Merijn en ik ons in gezelschap van een koffer van 23+ kg, een doos van 2 x 1 m die opgevouwen ook niet veel kleiner was, nog 4 stuks kleine tasjes en een fiets naar het station, om de trein naar Schiphol te nemen. Vanmorgen is Merijn vertrokken naar Hillsboro, Oregon, voor drie maanden onderzoek bij FEI Company (zie foto). Zij zal nu zweven boven de Great Lakes; ik zit in Den Haag. Ik vind het erg leuk dat ze drie maanden nieuwe ervaring tegemoet gaat. Ben er zelfs een beetje jaloers op, dat zij nu haar (of is het mijn?) nieuwsgierigheid weer wat kan bevredigen, al zal ze waarschijnlijk gewoon hard moeten werken, wat voor haar niets nieuws is. Ik had graag meegegaan. Er is weinig mooier dan nieuwe omgevingen leren kennen, ongebonden. Maar vrij rondneuzen, daar heeft niemand wat aan, en daardoor uiteindelijk de reiziger zelf ook niet. De truc is om dat duurzaam te doen, zorgen dat je het lang vol kan houden, om de kosten van je exploraties beloond weten te krijgen, omdat de gemeenschap hetgeen je doet in haar belang acht. Noem het een win-win-situatie. Ik houd m'n sensoren al enige tijd scherp op dergelijke kansen. En weet je? Ik denk dat ik er een gevonden heb; de reis kan binnen afzienbare tijd beginnen. Die zal niet in de eerste plaats geografisch van aard zijn, maar zeker zeer interessante, ontontgonnen kanten van de wereld aandoen. Toen Merijn's silhouette achter het matglas van de douanepoortjes op de luchthaven verdwenen was, duurde het niet lang voor me een ietwat leeg gevoel bekroop. Het is een schitterende zomerdag (buiten spelen kinderen met de stralen van de fontein op het Spuiplein), maar die wordt verstoord door een onrustige behoefte de eenzaamheid buiten de deur te houden. Een chaos van ideeen bevolkt mijn hoofd. Ik moet dit klusje doen, dat opruimen, die bellen, gitaar afstoffen, dat lezen, rondje fietsen, en allemaal nu, nu, nu! Twee seconden later moet ik helemaal niks, want wie maalt erom? Ik geloof dat ik eerst 's goed en lang moet slapen, dan ziet het er allicht een stuk vrolijker uit... ...Als ik straks slaap, wordt zij in Portland van het vliegveld gehaald door een onbekende oude wetenschapper, die haar meeneemt naar zijn huis...slaap ik dan wel?

O,o, Nepal.

Het treft me elke keer diep, wanneer berichten van de semi-burgeroorlog uit Nepal mij bereikten. In 1999 ben ik vier weken in dat land geweest en heb ik gezien wat een schitterend land dat is, ondanks de dikke regenwolken die continu de hoge pieken van de Himalaya aan het zicht onttrokken (ik was zo stom geweest in de Moessontijd te gaan). Een schitterend land, prachtige mensen, maar echt straatarm. Het geweld van de laatste tijd is wel het laatste wat ze konden gebruiken daar. Gelukkig heeft het ertoe geleid dat de despotische koning eindelijk deed wat hij allang had moeten doen: het parlement bijeen roepen. Hopelijk komt de macht daar waar die hoort, bij het volk, en komen er spoedig nieuwe verkiezingen die een bekwame regering in het zadel helpen. Dat is allicht wat te optimistisch, maar waarschijnlijk is democratie het beste wapen tegen de maöistische rebellen (al weet ik niet hoever hun invloed onder de verarmde bevolking reikt en hoe groot de kans is dat verkiezingen juist de rebellen het winnen). Ik hoop van harte dat er snel aan een duurzame opbouw van dit land kan beginnen, dat ik ken als vredelievend. En de koning, die kan daar een uitstekende bijdrage aan leveren als symbolisch bindmiddel en uithangbord, zoals Beatrix in Nederland.

birthday-party-weekend

In five days, on Saturday, Merijn will leave me for a while. She’ll fly to the USA for three months of research with FEI Company in Oregon, a major stakeholder in her project. Therefore, and because she’ll turn 28 soon, she organized a farewell party at our home last Friday. Friday happened to be ‘Koninginnenach’ too, which means that several concerts on multiple stages throughout the city center of The Hague are held. It’s a huge event, which attracts massive crowds. A major stage happened to be built-up on the square in front of our home. From our window we could see down on the crowd jumping and cheering for bands like Van Dik Hout, Vive La Fête and others. Hence, good atmosphere for the party was guaranteed as it infiltrated our living room. Unfortunately we couldn’t see on the stage itself. Most guests came to have dinner with us, which had taken Merijn about a full day to prepare. I enjoyed it very much.

Next day, the 29^th, my brother turned 26. Besides, it was Queen’s Day, which officially is on April 30^th, but as the 30^th is a Sunday this year, the festivities were shifted to the 29^th. Merijn and I shortly explored the city center of The Hague. But we soon returned home, disappointed. We had seen very little activities to enjoy. Obviously, the highlight had passed, yesterday night. On Queen’s Day itself the city takes its rest to recover from the hangover. Something you have to experience once as a newcomer in town.

In the evening, we visited a neighbor’s birthday party in café ‘Stout’ next to our apartment building. We hadn’t been there before, but the interior was quite nice!

On Sunday we tried to catch up on some sleep, unsuccessfully. In the afternoon we visited the Escher-museum (www.escherinhetpaleis.nl), which is located in a small palace in The Hague. I was quite impressed by the beauty Escher created out of regular patterns, and was happy to be fooled by the ingenious impossibilities in his work. Besides, the fact that he really committed to what he liked most, despite the insecurity it entailed, is inspiring to me. (All that inspiration....I'm looking forward to the moment when I will wrap up all inspiration and turn it into action that itself will be helpful and inspiring to others.)

We finished the winter-like afternoon on the beach, behind the glass windows of a beach bar, over a steaming mug of hot drinks.