gitaarles

“Niet te snel, Mark. Het ritme en de klank zijn veel belangrijker, die maken muziek, niet de snelheid,” kreeg ik te horen van mijn gitaarleraar toen ik gisteravond m’n huiswerk voorspeelde. Klank en ritme, kwaliteit en balans, niet de snelheid, het is op veel meer terreinen een goede tip. Geen overhaaste stappen die kwalitatief zo beroerd zijn dat je direct door het ijs zakt of tegen een muur loopt, maar een stevige pas na eerst grondig verkend te hebben of de bodem het gewicht wel kan dragen en hoe de kansen liggen voor een volgende stap. Verdonk heeft er vast spijt van deze raad niet opgevolgd te hebben toen ze zich anderhalve week geleden in de leeuwenkuil liet vallen door haar overhaaste conclusie inzake de naturalisatie van Hirsi Ali. Maar ook de felste protestanten mogen best een beetje nadenken voor ze van het spreekgestoelte briesen. Als men over elkaar buitelt als een voortrazend orkest waarvan de muzikanten slecht geoefend zijn en noodgedwongen in hun lessenaar kijken in plaast van naar de dirigent, loopt het publiek weg. De tip van mijn gitaarleraar doet me ook denken aan het vijf-glazenmodel van mijn nieuwe werkgever IMSA (vanaf 26 juni begin ik mijn werkzaamheden op deze nieuwe plek), dat zij hanteert in veel vraagstukken. Een bruikbare benadering op vele fronten. De glazen staan achtereenvolgens voor visie, kennis, netwerk, maatregel en communicatie. Het streven is eerst een glas te vullen voor over te gaan naar het volgende, eerst moet een glas een zuivere klank voortbrengen als je erop tikt, opdat het geheel tenslotte een zuiver, harmonisch accoord vormt waar het publiek tenslotte voor gekomen is. En dat mag best een verrassende compositie zijn.