Oisterwijk

De voorbije twee dagen verbleef ik in Oisterwijk, Brabant, voor een cursus. Wat was het daar schitterend! Ik bedoel niet de cursus, hoe boeiend die ook was, maar die hectaren heide, bos en vennen temidden waarvan mijn medecursisten en ik onze innerlijke overtuigingen onderzochten. Maandagmorgen werd ik al vroeg gewekt door een bijna oorverdovend lawaai van verschillende vogelgeluiden. Terwijl ik mijn ogen gesloten hield om de slaap weer te vatten, hoorde ik spechten roffelen tegen boomstammen, koolmeesjes, vinken, duivengekoer, in de verte een koekoek en merels die strijdden om de eer in dit zangvogelsongfestival. Voor mij als stedeling een ongewone wake-up call. Van slapen zou toch niets meer komen, dus snel stapte ik vanuit bed in mijn loopschoenen om de vroege gevederde artiesten te groeten. De zon stond nog laag, haar licht scheen warm maar fris over de roze bloemen en goudgele gras van de Kampinaheide. Het halfnatte zand dempte mijn passen. Een eenzaam hert sprong verschrikt weg toen het mij plots zag naderen. Ik maakte mijn borst groot om de nog koele geur van de heide op te snuiven en mij te warmen aan de vlakke zonnestralen. De dauw boven het ven begon al op te lossen en in de verte zwol het dissonante geluid van autoverkeer aan. Nog even groette ik het zwanenpaar dat mij vanaf het spiegelgladde water in de gaten hield voor ik het pad koos dat mij terugbracht naar de weg waaraan mijn herberg lag. Energieker dan ik begonnen was beeindigde ik mijn duurloop. Alleen al om te kunnen lopen in dit gebied is een goede reden hier een cursus te volgen. Wel verwarrend: de cursus moet mij beter moet doen functioneren in de snelle economie die hier al gauw relatief en heel ver weg lijkt.