Skitoer

Met z'n zessen zaten we op 2430 m in de lekker warme (volgense sommige loeihete) stube van de Langtalereckhütte, aan het einde van Oetztal, om een houten tafel en tuurden naar de landkaart van de omgeving die daarop lag. Waar zouden we morgen naartoe gaan? Buiten was het al donker geworden, maar dat maakte weinig verschil, want ook overdag belette de nevel en de sneeuw het zicht. Gids Hermann liet zijn vinger over de hoogtelijnen, gletsjerspleten en waterstroompjes glijden op zoek naar de route naar de Mittlere Seelenkogel, even ten zuidoosten van de hut, maar 1000 meter hoger. "Hij staat er helemaal niet op!" riep hij teleurgesteld. "Wat is dit voor kaart." Op de voorkant stond een datum: uitegegeven in 2000. De gids haalde zijn eigen exemplaar, uit 2008, en spreidde hem uit naast zijn oudere broer. Met z'n zessen bestudeerden we de verschillen. Niet alleen bleken er inmiddels vele nieuwe toerskiroutes bijgekomen en enkele verdwenen, maar ook de landschapstekeningen waren niet identiek. De vaste grond was niet verschoven, maar de randen en hoogtelijnen van de gletsjers waren toch echt aan de wandel gegaan. In vijf jaar - het verschil in gletsjerstand tussen de twee kaarten - was er blijkbaar merkbaar iets gebeurd. Wij Nederlandse toeristen waren verrast dat de opwarming van de aarde hier vrij direct zichtbaar was. In Nederland hebben wij weliswaar al lang geen elfstendentocht meer gehad, maar het zou zomaar weer kunnen gebeuren. Verder is er weinig schokkends zichtbaar. Hermann was allerminst verrast. Hij leidde al 40 jaar mensen door de Alpen en had het ijs zich steeds hoger terug zien trekken. Van hutten die in de jaren 20 en 30 van de vorige eeuw pal onder het uiteinde van een gletsjer waren gebouwd, moest nu een flinke wandeling ondernomen worden voor de stijgijzers ondergebonden hoefden te worden. In plat Beiers dialect informeerde een krasse oude medegast naar onze routeplannen. Zijn ogen gingen stalen toen wij vertelden dat ons doel de Mittleren Seelenkogel zou zijn. "O, dan skiën jullie zeker aan de andere kant over de gletsjer naar het dal terug?", want zo had hij het acht jaar geleden gedaan toen hij hier was. "Nee, nee", zei Hermann, "dat is onmogelijk. Tegenwoordig moet je dan eerst een stuk abseilen vanaf de graat voor je de ski's onder kunt binden. Die gletsjers is veel dunner geworden." De Duitser maakte grote ogen. Hij was geen onervaren man in de bergen - een broche van de Duitse alpenvereniging ter indicatie van zijn 40-jarig lidmaatschap prijkte trots op zijn fleecetrui - maar dat het zo snel ging was ook een verrassing voor hem. De volgende dat verhinderden de omstandigheden dat wij de top van de Seelenkogel helemaal konden beklimmen. Maar de skitocht terug over de westflank was een waardige afsluiting van deze prachtige eerste week op toerski's.