Veteranendag

Vandaag was Den Haag van de veteranen. Of beter: voor de veteranen. Veteranendag is een dag om ode te brengen aan deze mensen. Ze moesten er wel een beetje zelf om vragen, zelf een dag organiseren en spandoeken maken met 'ode aan de veteranen', maar de belangstelling was groot. Lang voor het defilé begon stroomden de tribunes langs de route al vol. Gehuld in poncho en gewapend met thermosfles zocht men het beste plekje om straks alles goed te kunnen zien. Vanachter het raam van een aangrenzend café verbaasde ik me over de rijen mensen langs de dranghekken. Was dit iets dat je niet mocht missen? Toen de grauwe miezerregen plaatsmaakte voor de eerste opklaringen naderden de eerste fanfareklanken. Niet lang daarna trok het hele spectrum aan korpsen en kapellen voorbij. Blankgepoetste instrumenten en rijen insignes schitterden onder de verse zonnestralen. Het publiek klapte, en ik betrapte mijzelf op een gevoel van ontroering. Het deed me wat, deze oude mensen fier marcherend in hun gekoesterd uniform. De belangstelling en het weerzien met oude strijdmakkers deed hen zichtbaar goed. De mannen deden hun uiterste best zo netjes mogelijk te marcheren, de fysieke aftakeling negerend. Sommigen werden geduwd, anderen marcheerden elektrisch mee. Er was een vlag waar slechts één man achteraan liep. Waren zijn maten verhinderd, of vergaan? In vredestijd of in een strijd hier ver vandaan? Ik zag ook een vrouwenkorps van de marine. Vanzelf ging ik harder klappen. Deze mensen heb ik ongetwijfeld eens vervloekt om hun traagheid bij de kassa, of in het verkeer. Schuldgevoel welde op. Hadden zij niet levensgrote risico's gedragen in van god vergeten plaatsen voor onze gemeenschappelijke belangen? Had ik het niet aan hun te danken dat ik vanmorgen in alle vrijheid door de duinen kon rennen, waar eens gevreesde bunkers nu overwoekerd en nutteloos liggen te zijn? Nu snapte ik ook waarom er zoveel mensen langs de kant stonden. Zou het niet een burgerplicht moeten zijn om naar veteranendag te komen en te klappen voor 'onze jongens', of schiet ik nu door? Oorlogen zijn zelden zuiver, maar wat hebben deze mensen daar mee te maken? Als er onzuivere motieven in het spel zijn, zijn de veteranen eerder slachtoffer dan dader en moet vooral gekeken worden naar de ronde zaal aan het Binnenhof waaronder de stoet nu passeert. De inspanningen van deze mensen moeten erkend worden. Met andere ogen keek ik 's avonds vanuit mijn raam naar de taptoe op het Spuiplein, waar zeven smetteloze korpsen met militaire discipline gedirigeerd worden. Ik stoorde me zelfs niet aan dertien keer Marco Borsato uit zeventien doedelzakken.