Mende

Vandaag finishte de 12e etappe van de Tour de France op de landingsbaan van het vliegveld van Mende, in de Cevennen. Het vliegveld ligt op een hoogvlakte, het dorp in het dal aan de rivier de Lot. Een steile weg leidt vanuit het dorp naar het vliegveld. Een klim van de tweede categorie, de Côte de la Croix-Neuve, een zeer venijnig ding na een lange etappe zo vlak voor de finish. Garantie voor een spannende finale. Het was niet de eerste keer dat de finish op het Aérodrome de Mende was getrokken.
Precies hier, bovenaan de klim, bezocht ik in 1995, op Quatorze Juillet, voor het eerst de Tour de France.
Vriend Pieter Dijkshoorn en ik waren in de regio op fietsvakantie. De fietsbus had ons in Millau afgezet, vanwaar we door de Gorges du Tarn de Cevennen introkken. Het eerste deel van onze route stond in het teken van Tim Krabbé's wielerklassieker "De Renner." Pieter was er zo enthousiast over, dat het zelfs mij aanzette het open te slaan. Bovendien was het dun, ging het over wielrennen en mocht het meetellen voor de leeslijst op school. Het boek beschrijft een wielerwedstrijd voor amateurs in de Cevennen, rondom de Mt. Aigoual, waarin de auteur een van de kandidaten voor de eindzege is. De koers wordt zo nauwgezet beschreven dat de route vrij eenvoudig te achterhalen is. Naar verluidt zou het uitzicht vanaf de Mt. Aigoual fenomenaal zijn, dat speelde ook mee. Enkele dagen keken we vanaf de top naar de Mt. Ventoux en stelden vast dat het waar was.
Van onze reis hielden we allebei een dagboek bij. Pas jaren later, nadat op 6 mei 2007 Pieter's hart midden in een fietswedstrijd voorgoed stilstond, heb ik zijn voor het eerst dagboek gelezen. Waar mijn schrijfsels feitelijk waren - de route, de temperatuur, dagafstand, dat werk - was Pieter's verslag reflectief, filosofisch soms. Toen we daar bovenop de côte op de tourrenners wachtten waren onze schriften nog nagenoeg leeg, het meeste lag voor ons.
1995 was de laatste keer dat Miguel Indurain de tour won. Hij is nog steeds mijn held. Toen na eindeloos gespannen wachten de renners passeerden was Indurain een van de eersten. Tanden ontbloot, vechtend om in het wiel van Pantani te blijven. Riis zat er dichtbij. In mijn plakboek zit een foto als bewijs. Genomen met een zo'n analoog vakantietoestelletje. De renners zijn meer vegen dan mensen, maar als je het weet dan kun je de wielerlegendes herkennen. Jalabert won. Een legendarische zege. Na 180 km in de aanval bezorgde hij de Fransen een glorieuze overwinning op hun nationale feestdag. Sindsdien heet de Côte de la Croix-Neuve ook wel de Montée Lauren Jalabert. Het was ons niet gelukt Jalabert te kieken. Ik heb toen thuis maar een foto uit een wielertijdschrift geknipt en in mijn plakboek geplakt naast die andere.

Basketballtennis

De muziek stopt abrupt. Op slag is het stil in het stadion. Alleen nog stadsgeluiden op de achtergrond. Ze gooit de gele bal omhoog, volgt zijn boog in het surreële licht van schijnwerpers en vallende avond. Haar lichaam spant als een boog. Iemand roept: "I love you, Venus!" De bal komt omlaag, de opgebouwde energie komt in een klap vrij. Genadeloos ramt haar racket de bal uit de zinderende lucht. Zo hard! Aan de andere kant van het net staat Martina Hingis. Martina slaat half zo hard, maar gracieuzer en gevarieerd. Ze blijft lachen, ondanks het geweld van de oudste zus Williams. De return is te goed geplaatst voor Venus, 0-1 New York. "Make some Nooooiiiise!" galmt het tussen de kantoorgebouwen.

De World Team Tennis (WTT) kampioenschappen is een verbasketballiseerde vorm van tennis, met commercials, publieksprijsjes, mascottes, cheerleaders en een schreeuwende "yoyoyo"-moderateur. Gelegenheidsteams van (ex-)toptennissers met namen als Washington Kastles en New York Buzz spelen in tijdelijke stadions tussen de wolkenkrabbers. 15-30-40 is hier gewoon 1-2-3. Wie het eerst bij 4 is wint de game, niks geen twee punten verschil. De All England Lawn Tennis and Croquet Club zou met hangende mondhoeken de neus ophalen - "O, good Lord!" - maar het tennis is (voor mij als leek) indrukwekkend. Baseline rally's, dropshots, lobs, gekreun: alles komt voorbij. Na 5 sets - 1 set per discipline - sturen de Kastles Hingis c.s. met lege handen terug naar New York. Het publiek verdwijnt in de zwoele nacht terwijl de speaker nog buldert: "Refuuuuse to Loooose!"

Women singles match: Venus Williams vs. Martina Hingis, Washington D.C., July 7, 2010.

Photos: Merijn Bronsgeest.

Fourth of July

Girl watching fireworks at Washington Monument. Photo: Merijn Bronsgeest.

Fourth of July, Independence Day at the National Mall, together with several hundred thousand people. Heard all songs containing 'America' and closed off with the most magnificent fireworks. Lincoln watched from his chair. His name was frequently heard, but he didn't move. The clouds of smoke calmly drifted off to the Northwest. Is this what geo-engineering looks like? Expect to see a global cooling effect within several days and grounding of air traffic in Northwest Europe. After the last explosion, the crowd retreated through the streets of downtown Washington in peaceful harmony, leaving behind amazingly little litter. It was the first time I could really appreciate fireworks and experienced a strange sensation of feeling proud of a country that isn't mine. They're good at this.

Crowd on steps of Lincoln Memorial awaiting fireworks at Reflective Pool. Photo: Merijn Bronsgeest.