Inspirerend perspectief

Voor wie het gemist heeft, hier een stuk Pauw & Witteman waarin Annemarie Rakhorst vertelt over duurzame oplossingen in gebouwen, omdat het zo inspirerend is. Kijk, dit wil je toch? Dit is toch een positief verhaal, waarna je denkt: waar wachten we nog op? Als je je eigen energie kan opwekken, dat is toch gewoon mooi! Heb je dan nog een schuldgevoel, klimaatprobleem of energiecrisis nodig als stimulans? En zo helder als Annemarie Rakhorst hier doet krijg je het niet vaak uitgelegd. Kijk naar die grote ogen van Egbert-Jan Weeber aan de overkant van de tafel.

Plasterk antwoordt

Minister Plasterk heeft mij dit weekend onverwacht postief verrast. Enige tijd geleden had ik via de website van het ministerie van OCW laten weten dat ik het jammer vond dat de berichtgeving rond de reis naar Antarctica die de minister samen met Prins Willem-Alexander en Prinses Maxima maakte weinig diepgang kende. Ik vond het jammer dat ik weinig zag of las over wat voor onderzoek daar gedaan wordt, hoe het in zijn werk gaat en waar het voor dient. Mijn schrijven was ingegeven door een heel boeiende en complete documentaire op de Belgische televisie over de bouw van en het onderzoek op het nieuwe, duurzame Belgische onderzoeksstation, dat vorige maand werd geopend. Mijn vraag verandert niets, maar ik vind het fantastisch dat de minister of zijn ministerie de moeite heeft genomen dit uitgebreide en specifieke antwoord te schrijven: Een beetje gelijk heeft de minister wel. Er is inderdaad behoorlijk wat informatie te vinden. Toch blijf ik erbij dat de Belgische documentaire erg mooi was en navolging in Nederland niet zou misstaan, maar daarvoor moet ik dus bij de omroepen zijn.

Word lid van Llink

Omdat ik de omroep niet graag zie verdwijnen, bij deze een oproep aan iedereen die dit leest om gewoon even lid te worden: https://llink.nl/wordlid/lidmaatschap.php

Generaliseren

Hedenmorgen, station Schiphol. Vrouw stapt trein in, handen vol met kind en koffer. Conducteur fluit, maar kinderwagen nog op perron. “Is een kinderwagen niet ook handig?” Vrouw geïrriteerd: “Ik heb maar één paar handen en niemand helpt mij!.” Trein vertrekt, met kinderwagen en wrokkende vrouw. (Kind in opperbest humeur.) Vrouw belt moeder en doet nogmaals luidkeels beklag over Nederland, goed hoorbaar vijf banken verderop. Vrouw zelf woont in buitenland. “Nederlanders zijn niet behulpzaam, ze zijn ‘beschoft’.” Toon verraadt diepe overtuiging en gebrek aan hoop op verbetering. Ze heeft Nederland al opgegeven. Ik voel verwontwaardiging opkomen. Weet ze wel wat ze doet? Nu maakt ze het hele treinstel uit voor onbeschoft en onbehulpzaam, terwijl de meesten niet eens in de buurt waren toen ze instapte. Schaamde ik me aanvankelijk dat ik haar niet had opgemerkt bij het instappen, nu zoekt ze het zelf maar uit. Ze moet tot Almelo, ik slechts tot Amsterdam Zuid, dus die ethische test ontloop ik. Maar is dit nou hoe het voelt om over een kam geschoren te worden? En dan is dit nog betrekkelijk onschuldig.

CCS

Wat is er sexlozer dan CO2-afvang en -opslag (CCS)? Waar zit minder poëzie in? Wie het weet mag het zeggen. CCS is een nuttig en volgens velen onmisbaar instrument tegen de klimaatcrisis, maar dat is het dan ook wel. De hele sfeer eromheen is ook geen inspirerende. Niemand wil er eigenlijk aan, het is een moetje. Voor overheden is het een noodzakelijk kwaad om eigen klimaatambities te halen met de minst ingrijpende maatregelen, voor bedrijven een puur bedrijfseconomische afweging. Maar hoeveel jonge, enthousiaste ingenieurs zitten nu in hun garage te sleutelen aan een doorbraak op CCS-terrein? Hoeveel start-ups zien hier toekomst? Ik ken ze nog niet. Hoe anders is dat bij technologieën die nieuwe hoop, nieuw perspectief beloven, zoals zonne-energie of slimme netten. Hoe belangrijk CCS ook is om de wereld voor een klimaatramp te behoeden, het pakt mij niet.