Nieuwe energie

Zijn jullie er nog? Ik wel. Althans, ik geloof er nog in, al was ik een tijd lang stil. Na drie maanden gespleten door een grote oceaan, vond ik Merijn weer. Ik zocht haar op in Oregon, heb gezien hoe ze daar naar hele kleine electronenbronnen kon kijken in dure apparaten, en hoe ze erbij moet hebben gezeten in haar 'cubicle'. Typisch Amerikaans, die 'cubicles'. Het zijn een soort flexibele open kantoorkamertjes. Vier schotten, waarvan een met een opening, bakenen het territorium af van een werknemer. Er staat een bureau in en een soort keukenkastjes voor papierwerk. De schotten zijn bekleed met een ouderwets bruin textiel waar je met speldjes de resultaten van je laatste experimenten aan op kunt hangen of de foto's van vrouw en kinderen. Als je in een gangpad tussen de cubicles doorloopt kan je net over de cubicles links en rechts heen kijken zonder dat je iemand kan zien zitten. Toen ik binnenkwam dacht ik dat de hele zaal leeg was, maar in elk hokje zat iemand te werken, als muizen in een dierproeflab. Met auto en tent hebben Merijn en ik de Noordwestelijke staten verkend. Twee weken genoten we van de ruimte, de aanblik, het weer en de drive-through espresso's in Washington, Idaho, Montana, Wyoming en Oregon. Thuis wachtte het werk weer. De eerste twee maanden bij IMSA heb ik vooral veel geleerd over hoe de wereld werkt en met name de energiewereld. Bobo's, belangen en beleid: beetje bij beetje ontrafelt de kluwe zich, maar dikwijls komen daarbij nieuwe knopen aan het licht. Ik prijs me gelukkig met mijn positie van waaruit ik actuele veranderingsprocessen van vrij nabij volgen kan. Bijster interessant. Maar ik hoop dat ik snel ook mijn bijdrage kan leveren aan de sturing daarvan.