Plakrijst

In 2002 was ik in Japan voor een stage. Prachtige ervaring. Enorm aardige mensen. Dat ze vaak onverstaanbaar waren voor mij doet er niets aan af, helpt waarschijnlijk eerder die indruk instand te houden. Wat vooral indruk maakte was de wonderlijke spagaat waarin zij moeiteloos hun fijnzinnige, subtiele culturele tradities laten samengaan met een schreeuwerige moderniteit. Maar nog belangrijker: de unieke keuken. Nog nergens ben ik een geslaagdere combinatie tegengekomen van visuele en orale behaging en voedzaamheid. De zorgvuldige presentatie wekt hoge verwachtingen en eist beheerste consumptie. Wie eraan gehoorzaamt geniet authentieke smaken, die de papillen prikkelen zonder ze te overbelasten. De zondaar brandt zijn mond. Langzaam wint de Japanse keuken waardering in de rest van de wereld, en terecht. Na een tijdje Italiaans, wilde ik me dit weekend eens blij maken met sushi. Ik had rijst, de juiste kruiden en verse vis verzameld, en tijd ook. Maar geduld, dat kun je nergens kopen. "Laat de rijst een uur uitlekken", stond er in m'n kookboek. Waarom in vredesnaam? Kunnen we dus overslaan. "Terwijl de rijst uitlekt, prepareer je de rest van de ingredienten." Maar de rijst kookte inmiddels al een tijdje. Toen ik alle ingredienten geprepareerd had, was de rijst allang gaar. Voor de zekerheid, uit angst voor aankoeken, had ik er nog een scheutje water extra bijgedaan. Eindelijk afgekoeld kon de assemblage beginnen. De rijst leek echter meer op een plakkerig deeg, dan op korrels. Een deegroller was handig geweest, maar daar had het zeker aan blijven plakken. Nu plakte het vooral aan mijn vingers. Met moeite kreeg ik een aantal rolletjes zeewier gevuld met rijst en wat ingredienten, maar ik denk dat er meer rijst aan mijn vingers en de kraan zat, dan in het rolletje. Ik maakte de rollen steeds groter, tot ik uiteindelijk overging op rijstpakketjes van 8 bij 8 cm om van die plakbende af te zijn. Het is me nu duidelijk: om van een recept een lekker gerecht te maken heb je niet alleen de ingredienten nodig, maar moet je ook opgaan in de culturele karakter van de kok uit het land waar het gerecht vandaan komt. De volgende keer dat ik sushi maak bid ik eerst voor mijn voorvaderen bij mijn huisaltaartje en zet ik m'n Japanse taalcursus op als ik de rijst uit laat lekken.