O,o, Nepal.

Het treft me elke keer diep, wanneer berichten van de semi-burgeroorlog uit Nepal mij bereikten. In 1999 ben ik vier weken in dat land geweest en heb ik gezien wat een schitterend land dat is, ondanks de dikke regenwolken die continu de hoge pieken van de Himalaya aan het zicht onttrokken (ik was zo stom geweest in de Moessontijd te gaan). Een schitterend land, prachtige mensen, maar echt straatarm. Het geweld van de laatste tijd is wel het laatste wat ze konden gebruiken daar. Gelukkig heeft het ertoe geleid dat de despotische koning eindelijk deed wat hij allang had moeten doen: het parlement bijeen roepen. Hopelijk komt de macht daar waar die hoort, bij het volk, en komen er spoedig nieuwe verkiezingen die een bekwame regering in het zadel helpen. Dat is allicht wat te optimistisch, maar waarschijnlijk is democratie het beste wapen tegen de maöistische rebellen (al weet ik niet hoever hun invloed onder de verarmde bevolking reikt en hoe groot de kans is dat verkiezingen juist de rebellen het winnen). Ik hoop van harte dat er snel aan een duurzame opbouw van dit land kan beginnen, dat ik ken als vredelievend. En de koning, die kan daar een uitstekende bijdrage aan leveren als symbolisch bindmiddel en uithangbord, zoals Beatrix in Nederland.