onoverwinnelijk

ik zie mijn fiets van ver al staan, groen en stralend. Ik voel dat hij mij al eerder heeft zien aankomen. We zijn klaar voor de etappe van vandaag. Na de dagelijkse treinrit van het nachtverblijf naar het begin van de etappe aan de noordkant van Amsterdam Zuid WTC. Het slot driemaal rond de zadelpen, mijn broekspijpen opgestroopt, de vlag valt voor het départ réel. Het eerste deel van de etappe is breed en vlak, maar toch moet je gelijk scherp zijn en van voren zitten, want al snel volgt een smalle passage. Op de brug over de singel zijn moeders met kinderen als ploegen die de stroom in het peloton beletten. Als ze nu van voren wegrijden zit je vast, kan je niet reageren. Gelukkig is de etappe nog lang. Het bredere stuk vals plat omlaag gaat het aan een lint, tot de kruising met de Stadionweg, daar is het opletten geblazen. De kamikazecoureurs kunnen hier een voorsprong pakken door handig tussen de auto's door te manoeuvreren, maar veel zin heeft dat niet, want er volgt een lang vlak stuk waar hergroepering bijna altijd een feit is. Hier moet ik niet teveel werken, maar het wiel kiezen van een nietsvermoedend fietser. "Eerst andermans bordje leegeten, voor je aan je eigen begint." Dat heb ik goed in mijn oren geknoopt. De bocht rechtsaf bij de xx weg neem ik vlekkeloos, zonder te remmen. Dat spaart krachten, en ik win een plaats. Dat is belangrijk met het oog op de komende klim. Een bocht naar links, even later 180 graden rechts en dan begint de klim naar de naoorlogse poort. Hier moet het gebeuren. Ik span mijn buikspieren, schakel op tijd terug en zet aan. Parcourskennis is cruciaal. In een ruk rijd ik tot bovenop het bruggetje waar ik de punten voor het bergklassement in mijn zak steek. Op de top houd ik mijn benen niet stil maar zet direct vol de afdaling in, hier kan ik een mentale tik uit te delen. Doorgaan! In noodvaart nader ik de kruising met de Lairessestraat. Misschien heb ik geluk en kan ik direct oversteken en moet het peloton voor het kruisende verkeer wachten. Nog een vlak stuk, maar dan in het zicht van de vaste camera's (ze nemen hier een advocatenserie op in een van de villa's) en dan draai ik rechts de finishstraat in. Mijn laatste opponent weet ik binnenlangs te passeren (Lul, kan je niet uitkijken!) met een feilloze bochtentechniek. Nog een keer zet ik aan, maar de zege kan me niet meer ontgaan. Tijd genoeg om rechtop te gaan zitten voor de foto. Ik finish in 7 minuten en 15 seconden vandaag. Geen record, maar in het begin werd er ook niet hard gekoerst. Mijn fiets parkeer ik tegen het hek voor mijn kantoor en stroop de broekspijpen weer omlaag, want ik vind wel dat je representatief de fans en pers te woord moet staan. Het is al mijn 23e zege op rij, maar winnen is verslavend. Met een kop koffie voor het herstel log ik in voor een nieuwe werkdag. Ik gebruik al jaren "doping", als password, maar daar ben ik nog nooit op betrapt. Morgen wordt een zware koers, er is broeierige hitte voorspeld.